گردشگری روستایی:
گردشگری روستایی ممکن است به عنوان حرکت افراد از محل زندگی عادی خود به مناطق روستایی برای حداقل مدت بیست و چهار ساعت تا حداکثر شش ماه تنها با هدف اوقات فراغت و تفریح تعریف شود. اما گردشگری روستایی به کلیه فعالیتهای گردشگری در یک منطقه روستایی اطلاق می شود.
مفهوم گردشگری روستایی به هیچ وجه به خوبی تعریف نشده و مورد تفسیرهای مختلفی است. Fleischer و Pizam گردشگری روستایی را با “تعطیلات کشور” مرتبط می دانند که در آن گردشگر بخش عمده ای از دوره تعطیلات خود را درگیر فعالیت های تفریحی در یک محیط روستایی در یک مزرعه، خانه روستایی یا مناطق اطراف می شود.
OECD منطقه روستایی را چنین تعریف می کند: “در سطح محلی ، تراکم جمعیت ۱۵۰ نفر در هر کیلومتر مربع معیار ترجیحی است. در سطح منطقه ای ، واحدهای جغرافیایی بر اساس سهم جمعیت خود در روستاها به سه نوع زیر تقسیم می شوند: عمدتا روستایی (۵۰٪) ، به طور قابل توجهی روستایی (۱۵-۵۰٪) و مناطق عمدتاً شهری (۱۵٪).
شورای اروپا اصطلاح “منطقه روستایی” را برای نشان دادن ویژگی های زیر به کار برد:
بخشی از حومه داخلی یا ساحلی ، از جمله شهرهای کوچک و روستاها ، که قسمت اصلی منطقه برای آنها استفاده
- کشاورزی ، جنگلداری ، آبزی پروری و شیلات.
- فعالیتهای اقتصادی و فرهنگی مردم کشور.
- مناطق تفریحی و تفریحی غیر شهری یا ذخایر طبیعی.
- اهداف دیگر مانند مسکن.می شود:
به گفته درنوی ، گردشگری روستایی ممکن است به عنوان فعالیت های گردشگری در یک “قلمرو غیر شهری که فعالیت های انسانی (اقتصادی مربوط به زمین) در آن جریان دارد ، و در درجه اول کشاورزی تصور شود: حضور دائمی انسان به عنوان یک نیاز واجد شرایط به نظر می رسد”.
OECD اظهار می دارد گردشگری روستایی باید:
اولین شرط برای این نوع از گردشگری مکان آن است که حتما باید در یک منطقه روستایی انجام شود.
از نظر ساختاری هم روستا حتما بر اساس ویژگی های جهانی روستا ها ساخته شده باشد و گردشگر در روستا حتما در تماس مستقیم با طبیعت و جوامع سنتی و میراث طبیعی باشد.
از نظر مقیاس روستایی – هم از نظر ساختمان و هم از نظر سکونتگاه ها – و از این رو مقیاس کوچک باشد.
دارای ویژگی های سنتی است ، آهسته و آلی رشد می کند و با خانواده های محلی در ارتباط است.
پایدار – به این معنا که توسعه آن باید به حفظ ویژگی خاص روستایی یک منطقه کمک کند و به این معنا که توسعه آن باید در استفاده از منابع پایدار باشد.
از انواع مختلف ، نمایانگر الگوی پیچیده محیط روستایی ، اقتصاد و تاریخ است.
انواع و اشکال گردشگری روستایی:
هر نوع گردشگری که زندگی ، هنر ، فرهنگ و میراث روستایی را در مناطق روستایی به نمایش بگذارد ، در نتیجه از نظر اقتصادی و اجتماعی از جامعه محلی بهره مند می شود و همچنین تعامل بین گردشگران و افراد محلی را برای تجربه غنی سازی گردشگری امکان پذیر می کند ، می تواند به عنوان گردشکر روستایی شناخته شود.
اصطلاحات مختلفی برای توصیف فعالیت های گردشگری در مناطق روستایی به کار رفته است: گردشگری مزرعه ، گردشگری کشاورزی ، گردشگری روستایی ، گردشگری نرم ، گردشگری جایگزین ، گردشگری بوم گردی و چندین مورد دیگر ، که معنای متفاوتی از کشوری به کشور دیگر دارد.
اصطلاح “گردشگری روستایی” توسط انجمن اروپا (EC) به کار رفته است که به کلیه فعالیت های گردشگری در یک منطقه روستایی اشاره دارد.
انواع و اقسام گردشگری روستایی به شرح زیر است:
اگروتوریسم:
اگرچه اغلب برای توصیف همه فعالیت های گردشگری در مناطق روستایی استفاده می شود ، اما اغلب این اصطلاحات به محصولات گردشگری مربوط می شود که “مستقیماً با محیط کشاورزی ، محصولات کشاورزی یا اقامتگاه های کشاورزی مرتبط هستند”: ماندن در مزرعه ، چه در اتاق ها و چه در اردوگاه ها ، بازدید های آموزشی، وعده های غذایی ، فعالیت های تفریحی و فروش محصولات کشاورزی یا صنایع دستی.
گردشگری در مزرعه:
به طور مشخص مربوط به مزرعه است و معمولاً با گردشگری در ارتباط است با ماندن در اقامتگاه مزرعه و جستجوی تجارب از عملیات و جاذبه های مزرعه.
گردشگری در بیابان و جنگل:
گردشگر در بیابان و زیبایی های طبیعی مناطق روستایی کاوش می کند. ممکن است به طور ضمنی در مفاهیم گردشگری روستایی گنجانده شود ، یا ممکن است به عنوان جداگانه در نظر گرفته شوند. در گردشگری در بیابان و جنگل ، گردشگران به زیستگاه طبیعی گیاهان و حیوانات سفر می کنند.
این کار بیشتر شامل تعاملات غیرمصرفی با حیات وحش و طبیعت است ، مانند مشاهده و عکس برداری از حیوانات در زیستگاه های طبیعی آنها. گردشگری در بیابان و جنگل شامل فعالیت های مختلف گردشگری مانند عکاسی از وحشی ، سافاری ، تماشای پرندگان ، پیاده روی و پیاده روی و غیره است.
گردشگری سبز:
گردشگری سبز به گردشگری در حومه شهر یا مناطق سبز اطلاق می شود. معمولاً بیشتر برای توصیف اشکال گردشگری استفاده می شود که سازگار با محیط زیست نسبت به گردشگری جمعی سنتی است. در مناطق روستایی ، گردشگری سبز شکل مهمی از گردشگری روستایی است.
جهانگردی سبز به عنوان رویکردی برای توسعه گردشگری به تصویر کشیده شده است که به دنبال ایجاد یک رابطه همزیستی با محیط فیزیکی و اجتماعی است که به آن وابسته است و به طور ضمنی به دنبال دستیابی به آرمان های پایداری است.
اکوتوریسم:
نوعی گردشگری در طبیعت (گردشگری به مناطق طبیعی و بکر) است که ارتقا active فعال حفاظت از محیط زیست و منافع مستقیم برای جوامع و فرهنگ های محلی را همراه با فراهم آوردن تجربه ای مثبت و آموزشی برای گردشگران در نظر گرفته است. اکوتوریسم گروهی از فعالیت های گردشگری پایدار است که در محیط طبیعی رخ داده است.
فعالیت های گردشگری روستایی:
برآوردهای مختلف حاکی از آن است که گردشگری در مناطق روستایی ۱۰ تا ۲۰ درصد از کل فعالیت های گردشگری را تشکیل می دهد و نظرسنجی یوروبارومتر گزارش داد که ۲۳٪ از تعطیلات اروپایی هر ساله مناطق روستایی را به عنوان مقصد انتخاب می کنند.
